แรงแค้นร้าย กลับกลายรัก ตอนที่ 9
Cast : Yuya Takaki x Daiki Arioka
Co-Star : YamaChinen, BuHik
Story by : Tangthai
Chapter 9 : ห่างไกล
ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องมาจนถึงวันนี้ ยูยะยังไม่ได้พบหน้ากับไดกิเลยแม้แต่ครั้งเดียว ร่างสูงคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกเสียทีว่าทำไมร่างบางถึงได้โกรธเคืองเค้าได้ ถึงเพียงนี้...แถมเช้าวันรุ่งขึ้นไดกิก็ยังขอออกจากโรงพยาบาลไปพักฟื้นต่อ ที่บ้านเองอีก...ที่เค้าทำอะไรให้เด็กคนนั้นไม่พอใจนักหนากันนะ? ทั้งๆ ที่ทุกอย่างกำลังดำเนินไปได้ด้วยดี...แล้วทำไมกลับตาลปัตรได้ถึงเพียงนี้... ครั้นจะไปง้อขอคืนดี ตัวยูยะเองก็ต้องอยู่รอเคลียร์เรื่องเหตุยิงกันตายบนเกาะอีก แต่ก็ยังดีที่ได้ผู้การโอกาโมโตะ เคนอิจิ ช่วยเหลือไว้เพราะยาบุ...ไม่งั้นเรื่องคงไม่จบง่ายๆ...นี่ก็ 3 วันแล้ว...นับแต่เกิดเรื่องในวันนั้น...ไม่รู้ว่ายาบุจะยอมให้เค้าออกจากโรง พยาบาลได้หรือยัง...
"ไง!...ไอ้เสือ...หงอยเชียวนะ..."
"กำลังนึกถึงเลย...ตายยากจริง!"
"แหม่ะ!...เดี๋ยวพ่อก็ไม่เซ็นต์อนุมัติให้ออกจากโรงพยาบาลเลยนี่!!...เจาะน้ำเกลืออีกสักกระปุกดีมั้ยครับเพื่อน!?"
"ชั้นจะออกจากโรงพยาบาลแกได้แล้วเหรอวะโคตะ!...วันนี้เลยป่าว!!?"
"พรุ่งนี้~! ...ใจเย็นๆ เพื่อนนนน หึๆๆ"
"โถ่เอ๊ย!!!..."
ท่า ทางห่อเหี่ยวของเพื่อนตัวโตที่แสดงออกมา อดทำให้ยาบุหัวเราะออกมาไม่ได้เลย...[คอนอะไร้~ ตัวก็โต...ขี้ใจน้อยเป็นเด็กๆ]...ยาบุยิ้มอ่อนโยนให้ยูยะก่อนจะเริ่มลงมือ ตรวจหาสิ่งผิดปกติที่อาจยังมีหลงเหลืออยู่ให้กับเพื่อนรักตัวเอง...
"นี่โคตะ!...ที่นายบอกว่าไดจังเค้าแกล้งตบตาชั้น...ชั้นยังคิดไม่ออกเลยว่ะเพื่อน...ชั้นไปทำอะไรให้เค้าโกรธขนาดนี้..."
"นั่น สิ!...กับฮิกเองก็เหมือนกัน...เมื่อก่อนตอนที่ชั้นขอคบกับเค้า...ทั้งๆ ที่เราเข้ากันได้ดี...แต่ก็ไม่รู้ทำไมเค้าถึงปฏิเสธชั้น แถมยังร้องไห้อวยพรให้ชั้นกับนายอีก...จนถึงตอนนี้ ชั้นยังไม่รู้เลยว่าชั้นไปทำอะไรให้เค้าเข้าใจผิดได้ถึงกับปักใจเชื่อขนาด นั้น...เค้าเลือกที่จะหลีกหนีแทนที่จะเดินหน้าไปด้วยกัน...เพราะชั้นรักเค้า มากชั้นถึงไม่กล้ารั้ง และตั้งใจที่จะรอจนกว่าเค้าจะกลับมา...แต่ตอนนี้ชั้นก็ไม่แน่ใจแล้วว่ะยู ยะ...มันรู้สึกอยากรั้งขึ้นมาตงิดๆ ก็ตอนที่เค้าทำเป็นเมิญชั้นเนี่ยแหละ"
"แล้วนายคิดว่าจะทำยังไงต่อไปเหรอโคตะ?"
"ชั้น ปล่อยไปไม่ได้ว่ะยูยะ...งานนี้คงต้องมีเคลียร์กัน!...ชั้นจะไม่ยอมทนเจ็บปวด อีกแล้ว...นายเองก็เหมือนกัน...ออกจากที่นี่ไปแล้วก็อย่าปล่อยให้มันค้างคา"
"ขอบใจว่ะเพื่อน...ชั้นเชื่อนาย..."
คุณ หมอคนเก่งตบบ่าให้กำลังใจเพื่อนรัก ก่อนที่จะก้าวออกจากห้องไปปฏิบัติภาระกิจของตัวเองต่อไป ทิ้งให้ยูยะได้ใช้ความคิดอยู่กับตัวเองอย่างเต็มที่...จากนั้นร่างสูงก็ เรียกให้เลขาคนสนิทติดต่อไปหาน้องชายและน้องเขยเพื่อขอให้มาพบทันที...และ หลังจากนั้นไม่นานเกินรอ คนตัวเล็กน่ารักผู้เป็นน้องชายก็พาน้องชายอีกคนมาปรากฏกายอยู่เบื้องหลังของ ผู้เป็นพี่ในอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา...
"พี่ยูยะ!...ให้เคนไปตามยูริกับเรียวสุเกะมา...มีอะไรเหรอฮะ?..."
"พี่ต้องการความช่วยเหลือครับ!"
ร่าง สูงสง่าค่อยๆ หันหน้ากลับมาหาผู้มาเยือน ดวงตาคมเข้มฉายแววจริงจังกับสิ่งที่พูด...ยูยะหันไปหาผู้มีศักดิ์เป็นน้อง เขยอย่างเกรงใจ...
"ขอโทษด้วยนะคุณยามาดะ ที่ผมให้คนไปเชิญมาพบกระทันหันแบบนี้..."
"อย่า ได้เกรงใจไปเลยครับคุณทากาคิ..คุณเอง...ตอนนี้ก็เป็นเหมือนพี่ชายของผมอีกคน ด้วยแล้วเหมือนกัน...ไม่ว่าคุณจะต้องการให้ช่วยอะไรก็ขอให้บอกผมมาเถอะ ครับ...ผมยินดี"
ร่าง สูงแย้มยิ้มให้ชายผู้ครอบครองหัวใจดวงน้อยของน้องชายตัวเล็กของเค้าเอาไว้ ทั้งดวง...เวลานี้ยูยะไม่แปลกใจเลยสักนิด...ชายหนุ่มผู้นี้เหมาะสมแล้ว ที่จะดูแลยูริต่อจากนี้ไปชั่วนิรันดร์...เรียวสุเกะเองก็รู้สึกอุ่นใจขึ้น มากที่ได้เห็นรอยยิ้มจริงใจของพี่ชายคนรัก...ในคราแรกร่างหนาเองก็หวั่นใจ ไม่น้อยเหมือนกันที่จู่ๆ ก็ได้พบกันอย่างไม่ทันตั้งตัวในวันนี้...
"ขอบ คุณมากนะ...เรียกพี่ว่า 'พี่ยูยะ' เหมือนที่ยูริเรียกเถอะ...พี่ก็จะเรียกชื่อนายเหมือนกัน 'เรียวสุเกะ' ...ยินดีต้อนรับสู่ครอบครัวของเรา...พี่อยากพูดคำนี้มานานแล้ว"
"ดีจังเลยยยย...ยูริกลัวแทบแย่ว่าพี่จะไม่ยอมรับเรียวสุเกะน่ะ..."
"ทำไมล่ะยูริ?...นั่นน่ะ...คนที่น้องของพี่รักหมดใจเชียวนะ...พี่ก็ต้องเอนดูด้วยอยู่แล้วสิ"
"กะ...ก็...ก็พี่ไม่ยอมไปร่วมงานแต่งงานของเรานี่ฮะ...ยูริเลยนึกว่า..."
"ใคร บอกว่าพี่ไม่ไปหื้อ?...ก็เพราะว่าไปร่วมงานแต่งของยูรินั่นแหละ พี่ถึงได้เจอเจ้าของด้ายแดงของพี่แล้ว!...แล้วก็เพราะกลัวว่าพี่จะคลาดกัน กับเค้าถึงไม่ได้เข้าไปเจอเรายังไงล่ะครับ...อย่าน้อยใจนะ..."
ร่าง สูงยิ้มอ่อนโยนเสมอเมื่อคนตรงหน้านี้เป็นยูริ เค้าเอื้อมมือแกร่งไปลูบหัวน้องชายที่เค้ารักอย่างเอนดูในความช่างอ้อน แล้วก็หันไปยิ้มให้น้องเขยที่ยืนดูอยู่แบบเก้ๆ กังๆ
"ใครฮะ!!? ใครๆๆ ใครที่พี่เจอฮะ...บอกน้องมาเร็วๆ"
"อาริโอกะ ไดกิ! คนนี้พอจะคุ้นๆ มั้ยครับยูริที่รักของพี่ หึๆๆ"
"(O__O)!! ห๊า!!! / (O__o)!! ไดจัง!!?"
สอง เสียงประสานกันโดยไม่ได้นัดหมาย ซ้ำยังทำหน้าตกใจสุดขีดออกมาเหมือนกันจนร่างสูงหลุดขำออกมาจนได้ กับท่าทางของคู่ชีวิตข้าวใหม่ปลามันคู่นี้
"ฮ่าๆๆ...สมกับเป็นเนื้อคู่กันจริงๆ นะเธอสองคนนี่...ตกใจอะไรกันครับ? ยูริเองก็อยากให้พี่จีบไดจังอยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ?"
"แต่...แต่พี่...โอ๊ย! ...ยูริงงไปหมดแล้ว...ถ้าพี่บอกว่าพี่เจอไดจังตั้งแต่ตอนนั้น...แล้วทำไม..."
"เอาล่ะครับ!...นั่งลงกันก่อนเถอะนะยูริ...นายด้วยนะเรียวสุเกะ...พี่จะเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟังตั้งแต่ต้น..."
[...ยาโอโตเมะ ฮิคารุ...นายทำแบบนั้นเพราะอะไร?...ทำไม?...]
เมื่อเสร็จสิ้นงานในช่วงเช้าแล้ว ยาบุเองก็ได้มีเวลาให้กับเรื่องส่วนตัวกับคนอื่นเค้าบ้าง...คุณหมอคนเก่งเอา แต่คิดหาเหตุผลที่พอจะเป็นไปได้ว่าเหตุใดคนที่เคยจะคบกันถึงเปลี่ยนไปและไม่ ยอมรับรักเค้าในอดีต...และในเมื่อหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ ก็ไม่จำเป็นต้องเฝ้าคิดถึงมันอีกต่อไป...ร่างสูงหมุนตัวกลับไปที่โต๊ะแล้วยก หูโทรศัพท์กดอินเตอร์โฟนขอนัดพบกับอาจารย์หมออากิระ...อาจารย์ของร่างบาง เจ้าปัญหาที่ยาบุต้องการพบทันที...[...เมื่อนายไม่ทำอะไรให้มันชัดเจน...พี่ก็จะทำมันเองฮิก!...]
"อาจารย์เรียกพบผม...มีอะไรหรือเปล่าฮะ?"
"ยา โอะคุง~...ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป...คุณจะอยู่ในความดูแลของอาจารย์ยาบุ... ขอให้ตั้งใจเรียนรู้กับอาจารย์ยาบุให้มากๆ เพื่ออนาคตของเอง...ผมดูแล้วว่าระดับความรู้ของคุณเหมาะสมกับการเป็นผู้ช่วย ของอาจารย์ยาบุที่สุดแล้ว"
"ว่าไงนะครับ!!?"
เสียง แหลมแผดออกไปอย่างไม่เชื่อกับสิ่งที่ตัวเองกำลังฟังอยู่นี้ สีหน้าของร่างบางทำให้อาจารย์ของตัวเองถึงกับยิ้มร่าด้วยความภูมิใจ สองมือหนาจับสองบ่าบอบบางไว้มั่นแล้วจ้องหน้าอย่างจริงจัง...
"สู้ๆ นะยาโอะคุง!...อาจารย์เค้าโทรมาขอนัดกับผมและมาขอคุณจากผมด้วยตัวเองเลยนะ!"
"ไม่จริงอ่ะ...อาจารย์ฮะผมไม่..."
"นี่ รู้มั้ย!...ผมภูมิใจในตัวคุณจริงๆ นะ ยาโอโตเมะ ฮิคารุ...ใครๆ ก็รู้ว่ามีไม่กี่คนที่อาจารย์ยาบุจะสนใจ...และคนที่ผ่านการฝึกฝนโดยแพทย์มือ หนึ่งอย่างนั้นก็จะกลายเป็นหมออนาคตไกลกันทั้งนั้น...พยายามเข้านะ!!"
ร่าง บางรู้สึกราวกับโลกทั้งโลกกำลังจะถล่มทลาย...[ให้ผมต้องอยู่กับรุ่นพี่ทุกๆ วันเนี่ยนะ!?...ทำไงดี...ยังไม่ได้เตรียมใจเลย...รุ่นพี่กำลังทำบ้าอะไรอยู่ เนี่ย!!?...ถึงจะเป็นลูกชายผู้อำนวยการโรงพยาบาลนี้ก็ใช่ว่าจะมาบังคับกัน ได้ง่ายๆ นะ!!!]...ถึงจะคิดแบบนั้น แต่ท้ายที่สุดแล้วฮิคารุก็ไม่อาจวิ่งหนีความจริงไปได้...ร่างบางไม่มีทาง ปฏิเสธร่างสูงได้อีกเป็นครั้งที่สองแน่นอน...
ทาง ด้านไดกิ...แม้จะหนีออกมาพักฟื้นอยู่ที่บ้านตัวเองแล้วก็จริง...แต่หัวใจของ ร่างบางกลับร่ำร้องอยากจะกลับไปเห็นหน้าคนที่ตัวเองอยากตัดใจอยู่ทุก นาที...ร่างบางอดที่จะน้อยใจไม่ได้เลยที่ยูยะไม่ยอมตามมาง้องอนให้ตัวเองคืน ดีด้วย...ป่านนี้ก็น่าจะออกจากโรงพยาบาลแล้วแท้ๆ...แต่เค้าจะสนไดกิทำไมล่ะ ในเมื่อยูยะได้สิ่งที่ตัวเองต้องการไปแล้ว...
[...เค้าก็แค่อยากได้หุ้นในบริษัทของคุณพ่อเท่านั้นแหละ...เป็นไงล่ะไดกิ...เจ็บปวดดีมั้ย?...]
ยิ่ง ยูยะเงียบหายไปแบบนี้ยิ่งแสดงให้เห็นชัดเจนแล้วว่าสิ่งที่ไดกิได้ยินในวัน นั้นเป็นความจริง...และยิ่งเพิ่มความมั่นใจให้กับร่างบางว่ายูยะไม่ได้รัก ตัวเองจริงๆ...
"ไดกิ!...พ่อขอพูดอะไรด้วยสักหน่อยได้มั้ยลูก..."
การ ปรากฏกายของผู้เป็นบิดา สร้างความแปลกใจให้ร่างบางได้ไม่น้อยเลย แถมสีหน้าจริงจังขนาดนั้นต้องมีเรื่องอะไรสำคัญมากเป็นแน่...ร่างบางลุกตาม ผู้เป็นบิดาเข้าไปยังโถงห้องนั่งเล่นของบ้านอย่างว่าง่าย...
"พ่อถามจริงๆ เถอะนะ...ลูกกับฮิคารุ...ทั้งสองคนรักกันจริงๆ เหรอ?...ทั้งๆ ที่เป็นญาติสนิทสายเลือดเดียวกัน...ทำไมลูกถึง..."
"เป็นญาติกันแล้วยังไงฮะคุณพ่อ...ทีพี่ยูยะยังรักยูริจังเลย...เอาล่ะฮะคุณ พ่อ...ผมยอมรับว่าจริงๆ แล้ว...ผมกับฮิก เราไม่ได้มีอะไรกัน รวมถึงไม่ได้รักกันแบบชู้สาวอย่างที่ผมอยากให้ทุกคนเข้าใจ...ผมแค่ต้องการ ให้ฮิกช่วยกันพี่ยูยะออกไปก็เท่านั้น..."
"ทำไมล่ะไดจัง?...ลูกไม่ได้รักยูยะคุงอย่างนั้นเหรอ?..."
"ไม่ฮะ!"
ใน ยามที่ต้องเอ่ยคำนี้ออกไป...ไดกิเองก็เจ็บปวดใจไม่น้อย...แววตาหม่นเศร้าเส หลบผู้เป็นบิดาอย่างต้องการปิดบังความจริง...เพราะตอนนี้ดวงตาคู่นี้กำลัง วูบไหวด้วยความเสียใจอย่างที่สุด...
"อธิบาย ให้พ่อฟังชัดๆ ที...ไดจัง...เมื่อตอนที่ลูกฟื้นขึ้นมาในอาทิตย์ก่อน...ลูกห่วงเค้ายิ่งกว่า ห่วงตัวเอง...ลูกวิ่งไปหาเค้าทั้งๆ ที่ตัวเองก็บาดเจ็บ...เลือดไหลเพราะเข็มน้ำเกลือหลุดลูกก็ยังไม่สนใจ...ถ้า ไม่ใช่ความรัก แล้วมันเพราะอะไร!?...ที่ลูกทำไปทั้งหมดนั่นเพราะอะไร!?"
"เพราะ ห่วงใย!!...แค่นี้เพียงพอมั้ยฮะคุณพ่อ!?...ผมก็แค่ห่วงใยคนที่เอาชีวิตเข้า ช่วยปกป้องผม...แค่ห่วงใยเพราะบุญคุณของเค้า!!...เท่านั้นจริงๆ ฮะ...คุณพ่อ..."
คุณ อาริโอกะผู้เป็นพ่อถอนหายใจให้กับความดื้อดึงและปากแข็งของลูกคนเล็กของตัว เอง...พี่สาวทั้งสองของร่างบางยังไม่เห็นจะเป็นแบบนี้เลย...ทำไมบทจะใจแข็ง ขึ้นมา ก็ไม่ยอมฟังอะไรเลยแบบนี้กัน...ในเมื่อไม่มีทางเลือกแล้ว ก็จำเป็นต้องใช้ไม้แข็งจริงๆ เสียที...
"เอา ล่ะไดกิ!...ในเมื่อลูกไม่ได้รักยูยะคุง...และในเมื่อเรื่องของลูกกับฮิคารุ ก็ไม่ได้เป็นไปในทางที่ผิด...ถ้าอย่างนั้นพ่อจะขอให้ลูกช่วยอะไรพ่อได้ มั้ย?"
"คุณพ่อ..."
"ไม่ สิ!...นี่ไม่ใช่การขอร้อง...แต่นี่เป็นหน้าที่!...ในเมื่อลูกเองก็ไม่ได้รัก ใครแล้วก็ไม่ได้มีคนที่อยากจะใช้ชีวิตด้วย...งั้นพ่อก็จะให้ลูกทำเพื่อเครือ บริษัทของเรา...พ่อจะให้ลูกหมั้นกับลูกชายของประธานกลุ่มนากาจิม่า - คุณนากาจิม่า ยูโตะ ในวันอาทิตย์หน้านี้!!...หวังว่าลูกคงจะเตรียมตัวเองให้พร้อมนะ...อาริโอกะ ไดกิ!..."
"คุณพ่อ!!!"
ร่าง บางทรุดลงไปนั่งกับพื้นอย่างช็อคกับสิ่งที่ผู้เป็นบิดาบอกกล่าวออกมา...ทุก สิ่งพลันดับมืดลงในชั่วพริบตา...ใบหน้าขาวสวยพลันซีดเผือดลงแทบจะกลายเป็น กระดาษไร้สี...[...ทำไงยังดีไดกิ!?...เธอควรทำยังไง!!?...]
สิ่ง ที่เพิ่งได้รับรู้นี้ทำให้ร่างบางต้องร้องไห้ออกมาเพราะไม่ทันตั้งตัว...คำ สั่งของบิดาก็ไม่ต่างอะไรกับคำประกาศิตที่ไดกิต้องทำตามอย่างไม่อาจขัดขืน ได้...
"ยูริ!...ดูนี่สิครับ!!"
เรียว สุเกะยื่นหนังสือพิมพ์หน้าแวดวงธุรกิจให้กับคู่ชีวิตของตัวเองที่กำลังง่วน กับการค้นหาสถานที่สำหรับการออกเดทเซอร์ไพรส์ครั้งแรกให้กับผู้เป็นพี่ชาย ได้ใช้งอนง้อขอคืนดีกับคนที่ตัวเองอยากไห้มาเป็นพี่สะใภ้มากที่สุด...ถึงแม้ ว่าในตอนแรกที่ได้รู้เรื่องราวที่พี่ชายเล่าให้ฟังอย่างละเอียดแล้วยูริถึง กับโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงในความงี่เง่าของยูยะ แต่ความจริงใจของพี่ชายที่แสดงออกมาให้เห็นว่ารักไดกิมากขนาดไหนนั้นก็ทำให้ ยูริต้องยอมแพ้และยื่นมือเข้าช่วยเหลือในที่สุด...
ข่าว หน้าแวดวงธุรกิจที่สามียื่นมาให้ดูนั้นถึงกับทำให้คนตัวบางเผลอปล่อยให้ ปากการ่วงหล่นจากมือเรียวสวยพร้อมกับอาการนิ่งอึ้งกับสิ่งที่เห็น แต่พอได้สติยูริก็รีบกวาดตาอ่านข้อความบนนั้นอย่างเร่งด่วน...
{~กำหนด การหมั้นหมายของทายาทยักษ์ใหญ่แห่งวงการธุรกิจ - สตาร์คิงกรุ๊ปและนากาจิม่าเทรดดิ้ง - จะมีขึ้นในอีกหนึ่งสัปดาห์นี่!!!~ ซึ่งเป็นที่น่าจับตามองการเติบโตอย่างก้าวกระโดดของสตาร์คิงในครั้งนี้ เพราะนอกจากจะได้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนแห่งทากาคิกรุ๊ปเข้าร่วมธุรกิจ ขึ้นนั่งเก้าอี้บริหารร่วมกับประธานใหญ่ อาริโอกะ ชิงโง โดยมีการเปิดเผยตัวเลขระดับเปอร์เซ็นต์ของหุ้นที่คุณ ทากาคิ ยูยะ ถือครองอยู่นั้น สูงถึง 50%ของเครือบริษัทนี้แล้ว ทางสตาร์คิงยังประกาศการหมั้นหมายของคุณ อาริโอกะ ไดกิ บุตรชายคนเล็กของสตาร์คิง กับคุณ นากาจิม่า ยูโตะ ทายาทเพียงคนเดียวของนากาจิม่า เทรดดิ้ง! หรือนี่จะเป็นความแข็งแกร่งบนกระดานธุรกิจที่สตาร์คิงต้องการรุกฆาตคู่แข่ง ทางการค้าของตนกันแน่!?...เห็นทีวงการธุรกิจของญี่ปุ่นนี้ คงจะมีเรื่องให้ต้องติดตามกันอย่างใกล้ชิดกันอีกแล้ว!...}
"นี่มัน...ไม่จริงน่ะ...แย่แล้ว!...แย่แล้วๆๆ!!"
"ใจเย็นๆ ก่อนครับที่รัก...ยูริอย่าเพิ่งตกใจนะ...เดี๋ยวผมถามไดจังเอง...คุณโทรหาพี่ชายนะ...โอเคนะครับ!?"
"ดะ...ได้...โทรหาพี่ยูยะ...โทรหาพี่ชาย..."
"ยูริ!...ยูริ!!...นี่คุณโอเคแน่นะ?...ใจลอยไปไหนครับ?..ไม่เอาแล้วๆ เดี๋ยวผมจัดการเอง...คุณนั่งนิ่งๆ แล้วรวบรวมสติก่อนนะ...หื้อ?..."
เรียวสุเกะรวบเอาตัวคนรักที่ดูจะตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ร่างหนาทรุดนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่โดยมีร่างบางที่ถูกดึงให้นั่งลงบนตักอุ่น จากนั้นคนที่ดูจะจัดการทุกอย่างได้ดีกว่าในเวลานี้ก็เริ่มกดเลขหมายโทรศัพท์ของเพื่อนสนิทของตัวเองและกดโทรออกทันที
"สัวสดีครับ! บ้านอาริโอกะครับ!"
"เอีะ!?...เอ่อ...สวัสดีครับ!...นี่เบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวของไดจังไม่ใช่เหรอครับ?...ทำไมถึง..."
"ครับผมเบอร์ของคุณหนูไดกิ...แต่คุณท่านสั่งไว้ครับคุณชาย...จนกว่าจะถึงวันหมั้นหมายของคุณหนูเล็ก...ผมจำเป็นต้องทราบว่าใครโทรหาคุณหนูบ้าง..."
"ถ้าอย่างนั้นผมขอสายไดจังด้วยครับ"
"กรุณาถือสายรอสักครู่ครับ"
เรียวสุเกะที่ยังคงถือสายรอคู่สนทนาอยู่ในขณะที่คุณพ่อบ้านนำโทรศัพท์ไปให้ไดกินั้น ถึงกับงงงวย แววตาสงสัยสบประสานกับแววตาหวานนิ่งของคนรักที่นั่งฟังอย่างตั้งใจอยู่บนตักตัวเอง...
"ใครอ่ะเรียวสุเกะ?"
"คุณพ่อบ้านน่ะ...ท่าจะไม่ได้การแล้วครับที่รัก...ไดจังโดนประกบตัวแจขนาดนี้ เห็นทีว่าข่าวนั่นจะไม่ใช่การเข้าใจผิดแน่แล้ว!"
ร่างบางกระโดดลงจากตักของคนรักแล้วคว้าเอาโทรศัพท์ของตัวเองกดโทรหาพี่ชายทันที...
"พี่ยูยะ!! แย่แล้ววว!!!"
"พี่เห็นข่าวแล้วครับยูริ...พี่ไม่ยอมหรอก!!...เดี๋ยวน้องค่อยโทรหาพี่ใหม่นะครับ พี่ขอไปจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวพี่เองก่อนเถอะ!!"
ร่างสูงกดวางสายโทรศัพท์จากน้องชาย ก่อนที่จะบึ่งรถออกไปด้วยความเร็วสูง ทั้งๆ ที่เพิ่งออกจากโรงพยาบาลมาหยกๆ ...
ดูเหมือนความโกลาหลจะไม่ได้เกิดขึ้นในวงแคบเพียงเท่านั้น เพราะตอนนี้มันบานปลายเป็นเรื่องราวใหญ่โตถึงขนาดที่จะทำให้แผนการดำเนินไปอย่างราบรื่นตาม 'เกม' ของผู้เป็นใหญ่แห่งสตาร์คิงได้ดีพอสมควร...รอยยิ้มพอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมเข้มของผู้ถือไพ่เหนือกว่า...
[..บอกพ่อซิไดกิ...ลูกจะเดินหมากบนเกมนี้ยังไง?...หึๆๆ...]
"ท่านครับ! คุณชายทากาคิมาขอเข้าพบครับ!"
"หึๆๆ ...ดูเหมือนคนที่เริ่มวางหมากก่อนจะไม่ใช่ลูกของชั้นนะนี่...เชิญเค้าเข้ามา!"
ร่างสูงก้าวเข้ามาหาผู้อาวุโสกว่าด้วยสีหน้าที่คาดเดาความรู้สึกแทบไม่ออก...ใรมือแกร่งถือหนังสือพิมพ์เจ้าปัญหาไว้แน่น...ดวงตาคมดุกำลังจับจ้องอยู่ที่ผู้เป็นใหญ่ที่สุดในนี้ แล้วจึงก้มหัวลงเพื่อแสดงความเคารพอย่างนอบน้อม...
"ที่มานี่...หายดีแล้วเหรอหลานรัก..."
"ผมหายดีแล้วครับคุณอา...ผมแค่ต้องการคำตอบให้กับเรื่องนี้..."
ร่างสูงชูหนังสือพิมพ์ขึ้น พลางยืนนิ่งรอ...ความน่าเกรงขามที่แผ่ออกมานั้น คือสิ่งที่ผู้เปิดเกมต้องการเห็นมันมากที่สุด...คุณอาริโอกะเพียงอยากแน่ใจในความเป็นผู้นำและความเข้มแข็งของเด็กหนุ่มคนนี้ ก่อนที่ท่านจะตัดสินใจยกลูกรักของตัวเองให้คนคนนี้ได้ดูแล รวมไปถึงอยากเห็นการต่อสู้เพื่อปกป้องสิ่งที่ตัวเองรักเอาไว้อย่างไปยอมสูญเสีย โดยเฉพาะ 'คนรัก'
[...หลานจะใช้วิธีไหนยูยะ...ถ้ารักไดกิจริงๆ แล้วล่ะก็...หลานจะใช้ตัวเลือกไหนในการแสดงสิทธิ์ว่าลูกของอาควรเป็นของหลาน...ยูยะคุง...]
"มันเป็นเรื่องภายในครอบครัวของอา...ถึงแม้หลานจะรักลูกของอา...แต่ไดจังเค้าไม่ได้รักหลานเลย...ขอโทษนะยูยะคุง...อาจำเป็นต้องทำแบบนี้..."
"ไม่รักผม?...แล้วไดจังรักหมอนั่นเหรอครับคุณอา...แล้วเค้า...เค้ารักไดจังหรือเปล่าครับ!?...เค้าจะไม่ทำให้คนรักของผมต้องร้องไห้จริงๆ ใช่มั้ยครับ!!?"
"อา...."
"ผมไม่ยอมครับ!!...คุณอาอย่าโกรธผมเลยนะครับถ้าผมจะขอใช้สิทธิ์ข้อตกลงสุดท้ายของผมที่คุณอารับปากว่าจะยอมให้ผมทุกเรื่อง!!?"
"ยูยะคุง!!?"
"ผมขอร้องครับคุณอา!!...ผมไม่ต้องการหุ้น 50% ของสตาร์คิงเลยแม้แต่น้อย...เพราะความจริงแล้ว ไดกิคือสมบัติล้ำค่าเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่ผมต้องการจากสตาร์คิง!!...ได้โปรด...รักษาสัญญาด้วยครับ!!"
ไม่น่าเชื่อว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าจะเลือกใช้เงื่อนไขที่แม้แต่ตัวของคุณอาริโอกะเองก็ยังคาดไม่ถึง...ความพึงพอใจที่คนที่ตั้วเองหมายมั่นปั้นมือจะให้ดูแลไดกินั้นเอ่อล้นหัวใจเต้นรัวของนายใหญ่แห่งสตาร์คิง...ในที่สุดเกมนี้ก็ตกเป็นของ ทากาคิ ยูยะ...
[...นี่เราลืมหมากตัวนี้ของเด็กคนนี้ไปได้ยังไงกัน?...ยอดเยี่ยมจริงๆ หึๆๆ...]
"พอเถอะยูยะคุง....หลานกำลังบีบบังคับให้อาต้องทำให้สิ่งที่มันยากมาก"
"ขอโทษครับ...แต่คุณอาเองก็ไม่เหลือทางเลือกให้ผมสำหรับเกมนี้ด้วยเช่นกัน"
แววตาแน่วแน่และมั่นคงนั้น ยิ่งขับให้ยูยะดูสุขุมเยือกเย็นมากยิ่งขึ้น...ร่างสูงจ้องตากับผู้ใหญ่อย่างไม่คิดหลบหนี หากนี่เป็นสิ่งที่เค้าจะต้องสูญเสีย ขอให้รู้ไว้ว่า ทากาคิ ยูยะ ไม่มีวันยอมวางมือจากเรื่องนี้อย่างแน่นอน...แต่ผู้เริ่มเกมเองก็ไม่ใช่ลูกกวางน้อยๆ ที่จะจนแต้มได้ง่ายๆ เช่นกัน...
"ขอบคุณมากนะ...ขอบคุณที่หลานแสดงให้อาได้เห็นว่าสำหรับหลานแล้ว...ลูกรักของอาสำคัญยิ่งกว่าโอกาสทางธุรกิจ หรือแม้แต่ความมั่งคั่งที่อาจะช่วยให้หลานมีทัดเทียมกับสตาร์คิง...อาซาบซึ้งจริงๆ ยูยะ...แต่เรื่องนี้ ไม่ได้มีแต่หลานกับอาเท่านั้นที่จะเสียหาย...อย่าลืมสิว่าทางนากาจิม่าเองก็คงไม่ยอมเหมือนกัน...เช่นนั้นแล้ว...หลานยังจะให้อาทำตามความต้องการของหลานอีกอยู่หรือ?..."
[...ด่านสุดท้ายแล้วยูยะ...เจอไม้นี้หลานจะเอาอะไรมาแก้เกมของอาอีก...แสดงความสามารถของตัวเองออกมาให้อาได้เห็นอีกสักครั้ง...อีกเพียง...ครั้งเดียว...]
"หากเป็นเรื่องอื่น...ผมยอมสูญเสียได้...แต่ถ้าเป็นเรื่องไดจัง...ผมยอมไม่ได้ครับคุณอา!...ไม่ว่าคุณอาจะหวานล้อมผมยังไง ผมก็ไม่สนหรอกครับ...แม้ว่าปัญหาใหญ่จะตามมาอีกมากมายผมก็ไม่เคยคิดหวาดกลัว....หากนากาจิม่าจะลงสนามมาเจอกับผม ผมก็พร้อมสู้!...ต่อให้นากาจิม่าจะแข็งแกร่งมากมายเพียงใด...ทางทากาคิก็ไม่ใช่หมูในอวยให้ใครฆ่าได้ง่ายๆ เช่นกัน!...คุณอาครับ...คุณอาเป็นผู้ใหญ่ที่ผมทั้งรักและนับถือรองจากคุณพ่อของผมเอง...คำมั่นสัญญาของนักธุรกิจคือสัจจะวาจาที่เชื่อถือได้มากกว่าทุกสิ่งในโลกนี้...เป็นความเชื่อมั่นและเครดิตที่พวกเราต้องปฏิบัติตามกันมาอย่างเคร่งครัด...เป็นหลักความไว้วางใจและให้เกียรติคู่สัญญาเสมอมา...คุณอา...คงไม่อยากเป็นนักธุรกิจแถวหน้าคนแรกที่ทำลายมันลงด้วยมือของตัวเองหรอก...จริงมั้ยครับ?"
[...หมัดเดียวน็อคเอาท์...ทากาคิ ยูยะ...อาดูคนไม่ผิดเลยจริงๆ...]...ยิ่งได้เห็นกระบวนความคิดของคนหนุ่มไฟแรงที่ตัวเองชื่นชม คุณอาริโอกะก็ยิ่งแน่ใจว่า คนคนนี้ คือผู้ที่เหมาะสมอย่างแท้จริง...แล้วไดกิเล่า...จะมองเห็นความรักอันแสนล้ำค่าของผู้ชายคนนี้บ้างมั้ย...
"หลังจากนี้ไปหากคุณอาจะไม่ให้อภัยในความถือดีของผมในครั้งนี้...ผมก็ขอน้อมรับมันอย่างจริงใจ...ผมไม่สนใจว่าผมต้องสูญเสียอะไรไปบ้าง...แต่ที่แน่ๆ...คนเดียวที่ผมจะไม่มีวันยอมเสียให้ใคร นั่นก็คือ คุณอาริโอกะ ไดกิ คนที่ควรจะเป็นของผมมากกว่าใครๆ!..."
"เอาล่ะยูยะคุง...กลับไปรอฟังคำตอบของอาอย่างใจเย็นเถอะนะ...อาขอร้อง...ขอเวลาให้อาหน่อยนะหลานรัก...อารับรองว่าทุกอย่างจะต้องจบลงด้วยดี..."
"ครับคุณอา...แต่ก่อนผมจะกลับไปในวันนี้...ขอให้คุณอารู้ไว้ว่าผม...จะไม่มีวันปล่อยมือจากไดจังอย่างแน่นอน...ไม่ว่าคุณอาจะตัดสินใจในเรื่องนี้ยังไงก็ตาม...ขอโทษด้วยครับ..."
ร่างสูงคำนับลาผู้ใหญ่แล้วหันหลังเดินจากไปด้วยความมุ่งมั่น...คำกล่าวที่ดูเหมือนจะเป็นคำขู่กลายๆ นั้น ไม่ได้สร้างความหวาดกลัวหรือแม้แต่ความโกรธเคืองให้กับประธานใหญ่แห่งสตาร์คิงแต่อย่างใด...ตรงกันข้าม...มันกลับสร้างรอยยิ้มกว้างด้วยความภาคภูมิใจให้เกิดขึ้นบนใบหน้านักธุรกิจผู้มากประสบการณ์เสียด้วยซ้ำ...
[...ฉลาดหลักแหลม...มีปฏิพานไหวพริบหาตัวจับยาก...เจ้าสำบัดสำนวน...คำพูดคมคายเชือดเฉือนแล้วก็เต็มไปด้วยเหตุผลที่ไม่อาจเถียงได้...แน่วแน่มั่นคง...กล้าหาญ...และรักไดกิอย่างแท้จริง...เท่านี้แหละยูยะ...หลานชนะเกมนี้แล้ว...]
"นับว่ากล้าหาญมากนะครับท่าน!"
"เห็นแล้วใช่มั้ยโทยะ...นี่แหละคนที่ชั้นเลือก!"
"แล้วทางนากาจิม่าล่ะครับท่าน!?"
"เรื่องนั้นชั้นเคลียร์ไว้ตั้งแต่แรกแล้ว...อันที่จริงทางนั้นเองก็มีเป้าหมายอื่นที่ต้องการอยู่ด้วยเหมือนกันน่ะนะ...เราก็แค่ร่วมมือกันสร้างเกมนี้ขึ้นมาก็เท่านั้น...หึๆๆ..."
"สมกับเป็นท่าน...ทุกสิ่งล้วนคำนวนมาอย่างแม่นยำ"
"หือ?...หึๆๆ...แต่ก็มีอยู่คนนึงที่ชั้นไม่เคยคำนวนเค้าได้จริงๆ...เด็กหนุ่มไฟแรงคนนั้น...ทากาคิ ยูยะ...นายว่างั้นมั้ย?"
"ไม่น่าเชื่อเลยนะครับท่าน"
"ฮ่าๆๆ...นั่นน่ะสิโทยะ...แต่ชั้นมั่นใจแล้วล่ะนะ...ชั้นเลือกไว้ใจคนไม่ผิดหรอก...จะเหลือก็แต่ลูกแสนดื้นของชั้นนี่แหละ...เค้าจะเดินหมากยังไง..."
..........................................
....................................................ตั้งแต่วันที่ยามะดะโทรหา...หลังจากนั้นไดกิก็ไม่ได้พบหรือพูดคุยกับใครอีกเลยแม้แต่คนเดียว...สิ่งที่ได้รู้จากเพื่อนรักมีแค่เพียงเค้าคนนั้นขอจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง...จัดการอะไร?...จัดการแบบไหน?...ยังหวังได้อีกเหรอ?...คำถามเล่านี้ล้วนวนเวียนไปมาอยู่ในหัวของคนตัวเล็ก...เวลานี้ไม่ว่าจะทำอะไรหรือกระดิกตัวไปไหน ไดกิก็โดนจับตามมองราวกับเป็นนักโทษ...ร่างบางกำลังใช้ความอดทนที่มีอยู่ไม่มากนักไปกับเรื่องพวกนี้...อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันหมั้นแล้ว ร่างบางยังไม่เห็นว่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปในทางอื่นเลยแม้แต่น้อย...คิดแล้วก็อดที่จะน้อยใจไม่ได้...
[...ทำไมไม่ตามมาง้อผมเลย...ทำไมเฉยชาแบบนี้...ทั้งๆ ที่คุณพ่อจะยกผมให้คนอื่น....คุณรักผมจริงๆ หรือเปล่า...ยูยะ...]
ยิ่งคิดขอบตาก็ยิ่งร้อนผ่าว...หัวใจดวงน้อยเจ็บปวดราวกับจะแตกสลาย เมื่อคิดว่าเค้าคนนั้นไม่ได้รักตัวเอง...บางทีการยอมรับชะตากรรมอาจเป็นทางออกที่ดี...แต่ไดกิเองก็หยุดคาดหวังที่จะได้เห็นหน้าได้พูดคุยกับยูยะอีกสักครั้งไม่ได้...ร่างบางเริ่มเข้าใจถึงจิตใจที่แท้จริงรวมทั้งความต้องการของตัวเองมากขึ้นทุกขณะ...ไดกิเข้าใจลึกซึ้งกับคำว่า ~คำพูดมันจะฆ่าตัวเองในสักวัน หากไม่ใช้มันอย่างระมัดระวัง~ ไดกิจะบอกกับพ่อตัวเองได้ยังไงว่าแท้ที่จริงแล้วร่างบางรักยูยะ เพียงแต่แค่กลัวว่าเค้าคนนั้นอาจไม่รักตอบตัวเอง ยูยะอาจไม่ได้ต้องการความรักของไดกิ มากไปกว่าการได้ครอบครองหุ้นของสตาร์คิง...ร่างบางจะบอกยังไงว่าที่เรื่องราวมันเป็นแบบนี้เพียงเพราะตัวเองแค่ไม่เชื่อใจยูยะเพียงเท่านั้น...แล้วการที่อีกฝ่ายก็เงียบหายไป ก็คงเป็นเพราะเชื่อเรื่องตบตาของตัวเองกับฮิคารุขึ้นมาจริงๆ ก็ได้...
[...ยูยะบ้า!...ไม่หวงผมเลยหรือไง!?...ฮึก...คนบ้า!...ฮึกๆ ...ไหนว่ารักผม...]
ร่างบางปล่อยให้น้ำตาหยดแล้วหยดเล่ารินไหลไปกับความเสียใจและน้อยใจในตัวร่างสูงที่ตัวเองรักเค้ามากมายนัก...
"ก็ได้ฮะ...ผมจะยอมทิ้งทิฐิเพื่อยูยะ...ผมรักยูยะ..."
ร่างบางเอ่ยกับตัวเองอย่างตัดสินใจ...หากมัวปล่อยเวลาให้ผ่านไปมากกว่านี้ ทุกสิ่งทุกอย่างอาจไม่หวนกลับคืนมา อาจไม่หมุนวนกลับมาเริ่มต้นใหม่ได้อีกแล้ว...ร่างบางปาดเช็ดน้ำตา แล้วหยิบโทรศัทพ์ขึ้นมากดโทรออกหายาบุทันที...เพราะดูเหมือนจะมีแต่ยาบุเท่านั้นที่ร่างบางสามารถโทรหาได้โดยไม่โดนจับจ้อง...
[...จะแปลกอะไร...ถ้าคนไข้จะโทรหาหมอประจำตัว...]
"พี่หมอโคตะฮะ...ผมมีเรื่องสุขภาพจะปรึกษาฮะ...เราไปเจอกันที่ไหนได้บ้างมั้ยฮะ?..."
"ครับน้องอาริโอกะ..."
"เรียกชื่อผมเถอะฮะ...ใกล้ถึงวันหมั้นแล้ว...พี่หมอ...ช่วย!...ตรวจให้ผมที..."
"งั้นมาพบพี่ที่โรงพยาบาลครับ...พี่จะช่วย...ตรวจดูให้..."
คำพูดแฝงนัยสำคัญที่คนทั้งคู่พูดคุยกัน หากเป็นคนนอกก็คงมองว่าไดกิต้องการตรวจสุขภาพก่อนถึงพิธีหมั้นเป็นแน่...แต่จะมีใครเข้าใจมันได้ดีกว่าคุณหมอคนเก่งอีกเล่า ~ช่วย!...ตรวจให้ผมที~ ที่ไม่ใช่เรื่องของหมอกับคนไข้...แต่เป็นเรื่องของหัวใจสองดวงที่กำลังต้องการกันและกันต่างหาก...ยาบะกดวางสายหลังนัดหมายกับคนรักของเพื่อนไปเรียบร้อย..มือแกร่งวางโทรศัพท์ลงพลางยิ้มอย่างพอใจ...
"ในที่สุดก็คิดได้สักทีสินะ...หึๆๆ..."
"หัวเราะอะไรของคุณ...แล้วจะสอนต่อมั้ยเนี่ย!?"
"นี่ฮิก!...นายไม่สนใจแล้วก็ไม่อยากรู้เลยหรือไงว่าใครโทรหาผมน่ะ?"
"ไม่สนนี่!...ใครจะโทรหารุ่นพี่ มันเกี่ยวกับเรื่องสมองและเส้นประสาทที่ผมต้องเรียนตรงไหนไม่ทราบ...รีบสอนต่อสิฮะ...ผมไม่อยากอยู่เกินเวลาแม้แต่นาทีเดียว!"
สิ่งที่ออกมาจากปากร่างบางนั้น ทำให้คนอารมณ์เย็นอย่างคุณหมอยาบุถึงกับเดือดขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย...ตั้งแต่ขอตัวมาเป็นผู้ช่วยเนี่ย ไม่เคยมีสักวันที่ฮิคารุจะพูดดีๆ ด้วยเลย หรือแม้แต่ยิ้มให้เห็นก็ไม่มีสักนิด...ยาบุชักจะหมดความอดทนกับความเย็นชาของคนที่ตัวเองรักมานานมากขึ้นทุกที...มือผอมวางตำราที่เพิ่งหยิบขึ้นมาลงกับโต๊ะอย่างแรง...ร่างสูงก้าวเข้าหาร่างบางแบบที่ยังไม่ทันตั้งตัว...เอวบอบบางถูกรวบเข้าชิดกับร่างสูงก่อนที่จะเสียหลักโดนยาบุจับกดลงบนเตียงเปล่าได้อย่างง่ายดายแค่เพียงชั่วพริบตา...ดวงตาเรียวแหลมหากแต่ดุดัน จ้องลึกเข้าไปในดวงตาถือดีและไม่ยอมลงให้ใครของคนใต้ร่างตัวเอง...เสียงเย็นถูกกดลงต่ำจนน่ากลัว...
"ชั้นอดทนมามากพอแล้วฮิก! ไหนบอกมาซิว่าอะไรทำให้นายเปลี่ยนไป! เมื่อก่อนนายเคยน่ารักอ่อนหวาน ทำไมเดี๋ยวนี้ถึงเย็นชา แข็งกระด้าง!?...และ...ทำไม...ทำไมถึงไม่รักชั้น!?"
"ปะ..ปล่อย! ปล่อยผมนะ!!"
"ไม่!!...ทำไมฮิก!?...เกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา!?"
เมื่อทนไม่ไหว ฮิคารุก็เลือกที่จะสะบัดหน้าหนีคนข้างบนที่ยังคงกดร่างเค้าเอาไว้แนบกับเตียงแน่น...แต่การกระทำแบบนั้นก็ยิ่งทำให้ยาบุหมดความอดทน...มือแกร่งจับรวบข้อมือบางเอาไว้ทั้งสองข้าง เหนือศรีษะของคนที่เอาแต่หนี ด้วยมือเพียงข้างเดียว ก่อนที่จะจับให้ใบหน้าน่ารักหันกลับมาสบตากันด้วยมืออีกข้างที่ว่างอยู่...
"อย่าทำให้ชั้นต้องหมดความอดทนไปมากกว่านี้นะฮิก..."
"ก็ไม่ต้องทน!! แล้วก็เลิกยุ่งกับผมสักที!! วันนี้!! อุ๊บ!!!"
ริมฝีปากบางประกบเข้าครอบครองริมฝีปากเชิดรั้นอย่างแนบแน่น...ยาบุต้องการคนตัวบางนี้มากเพียงใด ทำไมฮิคารุถึงพยายามไม่ยอมรับรู้ ในเมื่อเป็นแบบนี้ ยาบุก็จำเป็นต้องแสดงให้รู้เสียทีว่าตัวเองต้องการแต่เพียงคนคนนี้เพียงคนเดียวเท่านั้น...ร่างบางพยายามดิ้นรนหนีการรุกรานจนอ่อนแรง และต้องยอมให้อีกฝ่ายตักตวงความหวานจากรสจูบที่กำลังเปิดแง้มหัวใจบอบบางให้รับรู้ถึงความรักที่หัวใจมั่นคงต้องการมอบให้อีกครั้ง...
"แฮ่กๆ..ฮึก...รุ่นพี่...ฮึกๆๆ...บ้าที่สุด!..."
"ขอโทษฮิก...อย่าร้องไห้เลยนะครับ...พี่รักฮิกจริงๆ นะ...พี่ไม่เข้าใจครับ...ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมวันนั้นฮิกต้องปฏิเสธพี่ด้วย..."
มืออุ่นเช็ดซับหยาดน้ำตาออกจากหางตาให้คนรักพลางเกลี่ยเบามือคลอเคลียอยู่ที่แก้มนิ่ม...ดวงตาเรียวแหลมเว้าวอนอย่างต้องการคำตอบและงอนง้ออยู่ในที...แก้มนิ่มเริ่มขับสีเลือดเมื่อหัวใจสั่นไหวเปิดรับความรักของคนที่ใจตรงกันมานานอย่างเต็มหัวใจ...
"ตอนนั้น...ผมคิดว่ารุ่นพี่...กับ...คุณทากาคิ...มีอะไรๆ กัน..."
"ห๊ะ!!?"
"ผมคิดว่า...ผมไม่ได้เป็นที่ 1 ในใจพี่...ผมก็เลย..."
"โถ่เอ๊ย!...รู้งี้บุกไปถามตั้งแต่แรกดีกว่า...กับไอ้ยะเนี่ยนะM...ฟ้าผ่าพอดีสิครับฮิก...หึๆๆ"
"กับผมก็ผ่าเหมือนกันแหละ!...ผมก็ผู้ชายนะฮะ!"
"อย่างอนพี่สิฮิก...เหมือนกันที่ไหนล่ะ..."
ร่างสูงยื่นหน้าเข้าไปกระซิบข้างหูของคนตัวบางจนใบหน้าน่ารักแดงซ่านไปหมดเพราะคำพูดของตัวเอง...
"พี่กับไอ้ยะ...รุกทั้งคู่นะฮิก...หึๆๆ"
"บะ..บ้า!!...ผมไม่รับให้หรอกนะ!"
"ลองดูมั้ยล่ะ!?...ฮิกกับพี่...ใครจะยอมใคร...หื้อ?" ร่างสูงขโมยคลอเคลียแก้มนิ่มแล้วกดหอมไปฟอดใหญ่
"ม่ะ...ไม่เอาด้วยหรอก!"
ยาบุดึงคนตัวบางขึ้นมากอดไว้แนบอกแกร่งทันทีที่ตัวเองหยัดกายยืนขึ้น ก่อนที่จะเอ่ยบอกย้ำความในใจที่มีมาตลอดของตัวเองอีกครั้ง...
"ยาโอโตเมะ ฮิคารุ! ผมรักคุณนะ!!"
"เอ่อ....ผม....ผม..."
"อ่ะแฮ่ม!!!...เอ่อพี่โคตะฮะ...มันเลี่ยนอ่ะ!!!"
"น้องไดกิ!!! / ไดจัง!!!" สองเสียงประสานกันเรียกผู้มาเยือนด้วยความตกใจ เรียกเสียงหัวเราะร่าให้กับเจ้าของชื่อได้อย่างสดใส
"แหม~ ทีนี้ล่ะทำเป็นตกใจนะฮะ! ทีใครทีมันฮะคุณพี่หมอจอมฉวยโอกาส~ ฮ่าๆๆๆ!!!"
ไดกิที่โผล่มาเป็นสักขีพยานในความรักของเพื่อนรักที่พ่วงตำแหน่งญาติสนิทแสนรู้ใจ กับคุณหมอเจ้าของไข้ของตัวเอง ถึงกับรู้สึกซาบซึ้งในความรักที่น่าอิจฉาของคนทั้งสองจนเกือบจะเสียน้ำตาให้ ถ้าไม่ได้ยินประโยคบอกรักเลี่ยนๆ เข้าซะก่อน ร่างเล็กระเบิดเสียงหัวเราะสดใสราวกับไม่มีเรื่องกลุ้มใจออกมาทันทีที่เห็นสีหน้าตกใจและรีบผละออกจากกันจนห่างของคนทั้งคู่...
[...ยูยะฮะ...ไดจังแก้แค้นให้แล้วนะ...เรื่องนี้ต้องขยายฮะ!!!...]
โปรดติดตามตอนต่อไป..................
.......................................
.......................................
เป็นไงบ้างค้าาาาาา ในที่สุดแตงก็ได้ทำเลใหม่เจ๋งๆ สักทีแต่มันดูเงียบเหงาจังน้าาาาา อยากให้มีคนมาพูดคุยแลกเปลี่ยนความรู้สึกกัน เล่นด้วยกันอ่ะ
ตอนนี้กำลังดำเนินไปได้ด้วยดีใช่ม้าาาาา ตอนหน้าจะเป็นยังไงน้าาาาาา
ขอบคุณที่ติดตามผลงานของแตงนะคะ...แล้วเจอกันใหม่ในตอนที่ 10 ค่ะ!
......................................................................แตงไทย.......................
ขอบคุณที่ตามมาถึงที่นี้นะเจ้าหมู~ 555
อิอิ